Abriu os ollos e contemplou o gran vixía vermrello que a axesaba desde a altura, rapidamente chamou aos seus amigos que estaban dentro de casa, os seus amigos correron cara a fora e derrepente ela berrou mirade ai na arbore que é iso non o logro descubrir. Houbo diferentes suxerencias, un dixo que era unha mazá que non era nada mais, outro dixo que era un paxaro vermello, outro dixo que era unha serpe subida á árbore. Cando remataron de dar as súas opinions un rapaz deciciu subir a comprovar que era iso, xa arriba escoitouse: -Chicos, temos un problema, é un misil !!!!! Non o toque e baixa de ahi inmediatamente responderonlle os demais.
a)Abriu os ollos e contemplou o gran vixía vermello que a axexaba desde a altura. Que lle lembraba aos fantasmas do pasado,que a empurraban a convertirse en alquilo que sempre odiou.
b)Sentado na póla máis alta da árbore,contemplaba as cereixas que bailaban diante dos seus ollos.E imaxinouse que volvía a infancia, que volvía ás lembranzas que tanto botaba de menos.
c),pensou. Non pudo evitar que lle caíra esa bágoa de tristeza pero tamén de frustración que lle facía pensar en tantas cousas. Que tamén pensou cando o amor da dúa vida deixouna pola satisfacción duns cantos grolos de viño. Esa adicción que nunca sería capaz de apartar de el, e que non podía soportar,polo que marchou pola porta con esta frase na testa e uns cantos recordos.
d)As luces da sala apagáronse e a súa mirada quedou grabada na pantalla. Paralizouse. Un escalofrío recorreulle dende a punta do pe ata o pelo mais alto da cabeza. Non pudo sequera respirar. Sabía que poco lle quedaba para o que lle viña encima. Que como cada noite tiña que soportar. Xa case non gritaba. Soportaba a dor. Non se queixaba. Pensaba que estaba xa tan tola, que non lle impidiría que a golpease con tanta forza que non pudiera lembrar nin o seu nome ó día seguinte. Permaneceu quieta. Alerta.Como unha presa esperando ser cazada.
e)Releu o texto, escribiu a palabra FIN e apagou o ordenador. E con iso puxo fin aos anos de sufrimiento. Nese texto, dicíalle a iso que non supo valorara,que xa non quería ter nada que ver con ela. Non quería nin pensar o seu nome. Quería comezar de novo, sen esa mosca pesada voando sobre ela e asfixiándoa. Fancéndoa valer menos. Pero estaba segura de que con ela non podería. Iso que a facía non quererse a ela mesa,que a facía sentirse menos que nada. Dixo adeus á inseguridade con esa última despedida (FIN). E comezou unha nova etapa da dúa vida.
Releu o texto, escribiu a palabra FIN e apagou o ordenador. Abriu unha botella do seu mellor viño, serviuse unha copa, sentada fronte a cheminea e disfrutou como nunca antes o fixera. Agora si, o seu novo libro, ese que lle levara tanto tempo sería publicado para convertirse no número un de todos os tempos.
D) As luces da sala apagáronse e a súa mirada quedou cravada na pantalla. Faltáballe o aire, sentía adrenalina, non quería morrer, era demasiado xoven... Unha voz ordenoulle sentarse, ela fixo caso. A pantalla comezou a reproducir un vídeo. Nel, aparecía ela amarrada nunha cadeira, e ao carón había un rapaz que non coñecía. El sacou un arma e apuntoulle na cabeza, e disparou... O vídeo detívose. Ela non entendía nada do que estaba pasando. As luces acendéronse, unha sombra apareceu ao fondo. Ela estaba desconcertada e non podía escapar. A sombra preguntoulle: porque tes medo?, se xa estás morta...
Releu o texto, escribiu a palabra FIN e apagou o ordenador. Tantos anos depois conseguiu terminar o libro que tanto desexaba. Dende pequeña o levaba escribindo, alí atopábanse os seus pensamentos, ideas, opinións; todas esas cousas que non se atrevía a dicir en alto, non sabe confiar nas persoas nin mostrar os seus sentimentos. Despois de cuarenta anos o libro seguía alí, na memoria do ordenador, probablemente perdido para sempre.
Sentado na póla máis alta da árbore, contemplaba as cereixas que bailaban diante dos seus ollos. Nos sabía que facer… non deixaba de pensar no que fixera. Que pensaría a xente del? O seu pai, a sua nai, a cidade enteira… Presenciaba aquelas cereixas de cor vermello sangue. Aínda non sabía onde agochar o corpo do carniceiro, non quería ir a cárcere por asasinato.
<>, pensei. Esa frase quedoume gravada na cabeza durante máis de tres meses. Unha mañá cando espertei tívenme que vestir rapidamente porque quedara coas miñas amigas. Ao chegar a praza do concello Margarita, a miña mellor amiga, viña acompañada do seu curmán Marco que viña a pasar o verán á súa casa. Marco era un rapaz alto e con rasgos ben definidos. Encantáballe a poesía e non paraba de recitar versos a todas horas. Unha tarde xa ben entrada a noitiña, Marco colleu unha rosa e comezou a recitar un dos seus marabillosos poemas, ao rematar deume a rosa e díxome que me lembrara del, o que para min non tiña moito sentido xa que aínda lle faltaba máis dun mes para marchar. Á mañá seguinte, coma sempre, quedara con todos para xogar no pobo, a miña sorpresa foi que Margarita viña soa, pregunteille onde estaba o seu curmán, ela díxome que tivera que volver a Murcia xa que a súa nai enfermara e el tiña que coidar da súa irmá. Nese momento as súas palabras cobraron sentido e entendín todo nun intre. Todo quedou gravado na miña cabeza, así como o seu derradeiro verso.
Abriu os ollos e contemplou o gran vixía vermello que a axexaba dende a altura. Nese momento deuse de conta de que estaba rodeada polo inimigo. Tiña que pensar en como escapar, mirou para todos os lados, algúen se acercaba.
Ti, levanta e ven comigo!.
Levárona a unha sala cunha mesa e unha cadeira. O descoñecido facíalle preguntas pero ela negábase a contestar. Nese momento o descoñecido comezou a golpear cada cousa que tiña preto del. Tras un par de minutos, afortunadamente, marchou, pero Mariña seguía atada. Empezou a tocar por debaixo da mesa, había algo punzante, virouse e colocou as mans correctamente para cortar a corda. Camiñou cara á porta, abriuna e saíu silandeiramente.Deseguida correu ata a saída.
Había un portón moi grande que, por sorte, estaba aberto, mais cando ía saír sentiu un impacto na súa perna e, decontado, o ardor dunha bala atravesarlle a coxa. Axiña notou o segundo impacto frío contra o seu peito, outra bala que fixo que se desangrara.
As luces da sala apagáronse e a súa mirada quedou cravada na pantalla. O certo é que disfrutaba lendo as necrolóxicas diarias no xornal dixital, ata que atopei a miña. Pensei que sería unha trasgada dos meus amigos pero cando alcancei a mirar pola fiestra do cuarto, vin que uns homes cuxos rostros non puiden distinguir, saían pola porta da miña casa levando un corpo no interior dun féretro. Quen sabe, quizais fose o meu...
Sentado na póla máis alta da árbore, contemplaba as cereixas que bailaban diante dos seus ollos. Intentaba collelas pero unha pequena rama impedíalle o paso. No chan, un neno de ollos grandes e de cabelos rubios gritaba sen descanso que me fóra e que esas cereixas eran súas e non miñas. Decidín irme de alí en busca doutra árbore onde poder coller mellor as cereixas. Empecei a voar, mirei para abaixo pero non encontrei ningunha árbore con froitos. Cambiei de opinión, dinme media volta e dirixínme cara o bosque que estaba preto do pequeno pobo. Xa estaba chegando cando localicei desde a distancia unha árbore coas cereixas máis redondas e vermellas que mirara na miña vida. Non puiden esperar máis e empecei a baixar cara a árbore, estaba case en ela cando de súpeto escoitouse un ruído moi forte. Empezoume a doer o peito e notaba como non podía voar, caía cara o chan e non podía facer nada. Xa estaba no chan cando escoitei falar a dúas persoas, estaban rindo, estaban felices de ter tan boa puntería.
“Non hai rosas sen espiñas” pensou. Sempre co mesmo pensamento nos miolos. Encantábanlle as rosas tanto como lle encantaba Erea. Todas as mañás deixaba unha carta, cunha fermosa rosa vermella no seu interior, na porta da moza. Nunca puña o remitente. Erea desenvolvía os sobres con ilusión, sabendo a agradable sorpresa que se atoparía. Non fallaba ningunha mañá, alí estaba a súa flor. Un bo día, ao amencer, Erea recolleu leda a súa carta como sempre. Non obstante, esta vez no sobre non había ningunha flor. Había só unha espiña coa que, ademais, picou un dedo. Por detrás do papel unha frase que dicía: “Son o teu pai Erea, perdóame por todos estes anos de ausencia. Xa non me queda tempo para verte máis, teño cancro. Espero que poidas perdoarme. Lembra que non hai rosas sen espiñas, Erea. Quérote”
Sentado na pola máis alta da árbore, contemplaba as cereixas que bailaban diante dos seus ollos. Cando decatouse do tarde que era e do moito tempo que levaba ali comendo sen parar, decidiu coller unha das poucas cereixas que quedaban e pedir un desexo. E de súpeto espertou na sua cama con moito apetito.
Abriu os ollos e contemplou o gran vixía vermrello que a axesaba desde a altura, rapidamente chamou aos seus amigos que estaban dentro de casa, os seus amigos correron cara a fora e derrepente ela berrou mirade ai na arbore que é iso non o logro descubrir.
ResponderEliminarHoubo diferentes suxerencias, un dixo que era unha mazá que non era nada mais, outro dixo que era un paxaro vermello, outro dixo que era unha serpe subida á árbore.
Cando remataron de dar as súas opinions un rapaz deciciu subir a comprovar que era iso, xa arriba escoitouse:
-Chicos, temos un problema, é un misil !!!!!
Non o toque e baixa de ahi inmediatamente responderonlle os demais.
Artai Troncoso
Microrrelatos
ResponderEliminara)Abriu os ollos e contemplou o gran vixía vermello que a axexaba desde a altura. Que lle lembraba aos fantasmas do pasado,que a empurraban a convertirse en alquilo que sempre odiou.
b)Sentado na póla máis alta da árbore,contemplaba as cereixas que bailaban diante dos seus ollos.E imaxinouse que volvía a infancia, que volvía ás lembranzas que tanto botaba de menos.
c),pensou. Non pudo evitar que lle caíra esa bágoa de tristeza pero tamén de frustración que lle facía pensar en tantas cousas. Que tamén pensou cando o amor da dúa vida deixouna pola satisfacción duns cantos grolos de viño. Esa adicción que nunca sería capaz de apartar de el, e que non podía soportar,polo que marchou pola porta con esta frase na testa e uns cantos recordos.
d)As luces da sala apagáronse e a súa mirada quedou grabada na pantalla. Paralizouse. Un escalofrío recorreulle dende a punta do pe ata o pelo mais alto da cabeza. Non pudo sequera respirar. Sabía que poco lle quedaba para o que lle viña encima. Que como cada noite tiña que soportar. Xa case non gritaba. Soportaba a dor. Non se queixaba. Pensaba que estaba xa tan tola, que non lle impidiría que a golpease con tanta forza que non pudiera lembrar nin o seu nome ó día seguinte. Permaneceu quieta.
Alerta.Como unha presa esperando ser cazada.
e)Releu o texto, escribiu a palabra FIN e apagou o ordenador.
E con iso puxo fin aos anos de sufrimiento. Nese texto, dicíalle a iso que non supo valorara,que xa non quería ter nada que ver con ela. Non quería nin pensar o seu nome. Quería comezar de novo, sen esa mosca pesada voando sobre ela e asfixiándoa. Fancéndoa valer menos. Pero estaba segura de que con ela non podería.
Iso que a facía non quererse a ela mesa,que a facía sentirse menos que nada. Dixo adeus á inseguridade con esa última despedida (FIN).
E comezou unha nova etapa da dúa vida.
Releu o texto, escribiu a palabra FIN e apagou o ordenador.
ResponderEliminarAbriu unha botella do seu mellor viño, serviuse unha copa, sentada fronte a cheminea e disfrutou como nunca antes o fixera.
Agora si, o seu novo libro, ese que lle levara tanto tempo sería publicado para convertirse no número un de todos os tempos.
Blanca.
D) As luces da sala apagáronse e a súa mirada quedou cravada na pantalla. Faltáballe o aire, sentía adrenalina, non quería morrer, era demasiado xoven... Unha voz ordenoulle sentarse, ela fixo caso. A pantalla comezou a reproducir un vídeo. Nel, aparecía ela amarrada nunha cadeira, e ao carón había un rapaz que non coñecía. El sacou un arma e apuntoulle na cabeza, e disparou... O vídeo detívose. Ela non entendía nada do que estaba pasando. As luces acendéronse, unha sombra apareceu ao fondo. Ela estaba desconcertada e non podía escapar. A sombra preguntoulle: porque tes medo?, se xa estás morta...
ResponderEliminarReleu o texto, escribiu a palabra FIN e apagou o ordenador. Tantos anos depois conseguiu terminar o libro que tanto desexaba. Dende pequeña o levaba escribindo, alí atopábanse os seus pensamentos, ideas, opinións; todas esas cousas que non se atrevía a dicir en alto, non sabe confiar nas persoas nin mostrar os seus sentimentos.
ResponderEliminarDespois de cuarenta anos o libro seguía alí, na memoria do ordenador, probablemente perdido para sempre.
Sentado na póla máis alta da árbore, contemplaba as cereixas que bailaban diante dos seus ollos. Nos sabía que facer… non deixaba de pensar no que fixera. Que pensaría a xente del? O seu pai, a sua nai, a cidade enteira…
ResponderEliminarPresenciaba aquelas cereixas de cor vermello sangue. Aínda non sabía onde agochar o corpo do carniceiro, non quería ir a cárcere por asasinato.
Sara Ayuso
<>, pensei. Esa frase quedoume gravada na cabeza durante máis de tres meses.
ResponderEliminarUnha mañá cando espertei tívenme que vestir rapidamente porque quedara coas miñas amigas. Ao chegar a praza do concello Margarita, a miña mellor amiga, viña acompañada do seu curmán Marco que viña a pasar o verán á súa casa. Marco era un rapaz alto e con rasgos ben definidos. Encantáballe a poesía e non paraba de recitar versos a todas horas. Unha tarde xa ben entrada a noitiña, Marco colleu unha rosa e comezou a recitar un dos seus marabillosos poemas, ao rematar deume a rosa e díxome que me lembrara del, o que para min non tiña moito sentido xa que aínda lle faltaba máis dun mes para marchar.
Á mañá seguinte, coma sempre, quedara con todos para xogar no pobo, a miña sorpresa foi que Margarita viña soa, pregunteille onde estaba o seu curmán, ela díxome que tivera que volver a Murcia xa que a súa nai enfermara e el tiña que coidar da súa irmá. Nese momento as súas palabras cobraron sentido e entendín todo nun intre. Todo quedou gravado na miña cabeza, así como o seu derradeiro verso.
Abriu os ollos e contemplou o gran vixía vermello que a axexaba dende a altura. Nese momento deuse de conta de que estaba rodeada polo inimigo. Tiña que pensar en como escapar, mirou para todos os lados, algúen se acercaba.
ResponderEliminarTi, levanta e ven comigo!.
Levárona a unha sala cunha mesa e unha cadeira. O descoñecido facíalle preguntas pero ela negábase a contestar. Nese momento o descoñecido comezou a golpear cada cousa que tiña preto del. Tras un par de minutos, afortunadamente, marchou, pero Mariña seguía atada. Empezou a tocar por debaixo da mesa, había algo punzante, virouse e colocou as mans correctamente para cortar a corda. Camiñou cara á porta, abriuna e saíu silandeiramente.Deseguida correu ata a saída.
Había un portón moi grande que, por sorte, estaba aberto, mais cando ía saír sentiu un impacto na súa perna e, decontado, o ardor dunha bala atravesarlle a coxa. Axiña notou o segundo impacto frío contra o seu peito, outra bala que fixo que se desangrara.
Pepito
As luces da sala apagáronse e a súa mirada quedou cravada na pantalla.
ResponderEliminarO certo é que disfrutaba lendo as necrolóxicas diarias no xornal dixital, ata que atopei a miña. Pensei que sería unha trasgada dos meus amigos pero cando alcancei a mirar pola fiestra do cuarto, vin que uns homes cuxos rostros non puiden distinguir, saían pola porta da miña casa levando un corpo no interior dun féretro. Quen sabe, quizais fose o meu...
Sentado na póla máis alta da árbore, contemplaba as cereixas que bailaban diante dos seus ollos. Intentaba collelas pero unha pequena rama impedíalle o paso. No chan, un neno de ollos grandes e de cabelos rubios gritaba sen descanso que me fóra e que esas cereixas eran súas e non miñas. Decidín irme de alí en busca doutra árbore onde poder coller mellor as cereixas. Empecei a voar, mirei para abaixo pero non encontrei ningunha árbore con froitos. Cambiei de opinión, dinme media volta e dirixínme cara o bosque que estaba preto do pequeno pobo. Xa estaba chegando cando localicei desde a distancia unha árbore coas cereixas máis redondas e vermellas que mirara na miña vida. Non puiden esperar máis e empecei a baixar cara a árbore, estaba case en ela cando de súpeto escoitouse un ruído moi forte. Empezoume a doer o peito e notaba como non podía voar, caía cara o chan e non podía facer nada. Xa estaba no chan cando escoitei falar a dúas persoas, estaban rindo, estaban felices de ter tan boa puntería.
ResponderEliminar“Non hai rosas sen espiñas” pensou.
ResponderEliminarSempre co mesmo pensamento nos miolos. Encantábanlle as rosas tanto como lle encantaba Erea. Todas as mañás deixaba unha carta, cunha fermosa rosa vermella no seu interior, na porta da moza. Nunca puña o remitente. Erea desenvolvía os sobres con ilusión, sabendo a agradable sorpresa que se atoparía. Non fallaba ningunha mañá, alí estaba a súa flor.
Un bo día, ao amencer, Erea recolleu leda a súa carta como sempre. Non obstante, esta vez no sobre non había ningunha flor. Había só unha espiña coa que, ademais, picou un dedo. Por detrás do papel unha frase que dicía: “Son o teu pai Erea, perdóame por todos estes anos de ausencia. Xa non me queda tempo para verte máis, teño cancro. Espero que poidas perdoarme. Lembra que non hai rosas sen espiñas, Erea. Quérote”
Abriu os ollos e contemplou o gran vixía vermello que axexaba desde a altura.
ResponderEliminarNon deu chance. En cuestión de segundos aquela aguía xa alzaba o vóo co coello nas súass garras.
NLE
Sentado na pola máis alta da árbore, contemplaba as cereixas que bailaban diante dos seus ollos. Cando decatouse do tarde que era e do moito tempo que levaba ali comendo sen parar, decidiu coller unha das poucas cereixas que quedaban e pedir un desexo. E de súpeto espertou na sua cama con moito apetito.
ResponderEliminar