Queremos alquilo que non temos, aínda sabendo que non o podemos ter. Choramos polos "amores" que sabemos que non merecen as nosas bágoas. Finximos preocuparnos cando sabemos que só nos importamos nós. Decidimos polos demais cando sabemos que non é o xusto. Poñemos o noso granito de arena só cando a cosa se pon peliaguda.Pero nunca cando as circunstancias son extremas pero non recaen sobre nós. Todo irá a mellor,cando cambiemos a forma de ver a vida e non esperemos ao último momento para facer as cousas.
Ano 2050. O campo verde, o Sol brilaba no ceo como nunca antes, pero… Facía frío?, había un pequeno lago con pequenos peixes de cores e patos, escoitaba voces de persoas?, herba mollada, pero porqué a sentía dura debaixo dos meus pes?, numerosas flores decoraban o campo en tons brancos, amarelos e morados, olor a ferro? Sentín un golpe, de súpeto todo era negro, estaba nunha sala rodeada de xente, que é isto? Mirei cara as miñas mans, tiña unhas gafas de realidade virtual, nese momento recordei cando era nena, extranaba esa sensación; agora o campo no que pasaba tan bos momentos só eran bloques de ferro. Fixen unha mueca, foi todo unha ilusión.
Que pasaría se un día espertas nun mundo paralelo ao teu, pero só estás ti... Nese momento é cando empezas a valorar os pequenos detalles, non digo uns zapatos de marca que che custaron unha barbaridade, senón ese bico ou abrazo dunha persoa querida. Deixarías de chorar por esas “amigas” que non eran amigas, ou ese mozo que te deixou por outra que estaba “mellor” fisicamente. Ahí é cando empezas a valorarte e quererte. O que ti pensas que non tes do corpo o teñes de cabeza, cousa que outras carecen... Eses complexos desaparecen, xa que non tes con quen compararte, deixas de mirar a vida e corpos que ves en redes sociais, xa que todo é mentira. E empezas a sorrir, un sorriso de verdade, non os que puñas para esconder o que realmente sentías... E ahí é cando comezas a vivir.
Noite de verán. Todo é posible cando tes 17 anos, o sangue corre facilmente polas túas veas e non ves o perigo por ningures. Os meus amigos e mais eu encontrabámonos na praia. Pasabamos moitas noites alí, despois de estar ata tarde quedabamos todos a durmir nunha casa abandonada preto da praia Das Rochas. Eramos catro no noso grupo, tres rapaces máis eu, aínda que ás veces eramos algúns máis. A min entantabame estar con eles xa que estaba namorada do meu mellor amigo. Os meses de verán pasaron moi rápido, pero este ano aínda máis, o noso grupo foise facendo máis grande. Todos foron emparellándose ata chegar a el. Cada vez estabamos máis unidos, pouco a pouco namorámonos. A nosa ledicia durou pouco, xa que dúas semanas despois de comezar o curso, tivemos un fatal accidente de moto.Cando espertei no hospital, ao pé da miña cama estaba el, cun sorriso coma sempre, sen case un rabuño. Aínda naquel estado o seu sorriso semellaba o máis fermoso do mundo. Díxome que me darían a alta médica ao día seguinte e que estaría alí, esperándome, cando iso acontecese. Devolvinlle o sorriso e quedei durmida de novo, desexando que chegase o momento. Ao día seguinte efectivamente recibín a alta hospitalaria, mais Chris non estaba alí. Non estaba esperándome. Souben entón que algo ía mal. O doutor informoume de que Chris morrera o mesmo día do accidente. Pensei que non podía ser, estivera ao meu carón facía unhas horas. Porén, o doutor levaba razón.
Atopábase no cuarto de baño, coa música a todo volumen bailando diante do espello como nunha festa. Dixéralle a súa nai que ía ducharse. Mentres ela bailaba, a bañeira acendia enchéndose de auga. Cando xa case desbordaba colleu o xabón e botouno pola auga. Tiña o secador preparado para cando saira da auga, secar o pelo o máis rápido posible. A nena non se decatou de que o artiluxio estaba moi preto de caer a auga e que estaba prendido. Meteuse na bañeira, colleu o seu móvil e relaxouse. A sua nai atopóuna cincuenta minutos despois sen vida.
Unha mañá, un neno levantase da cama e vai atá a cociña. Cando chegá dí bos días a nai, que estaba cociñando un biscoito. O neno se queda plasmado, e dille a nai, que quere cociñar con ela. Pero a nai primeiro mandalle almorzar e despois que xa axudá. Entón o neno sentase na mesa e ponse a almorzar. O neno remata de almorzar e preguntalle a nai que pode cociñar. Pero a nai dille que xa rematou, e vanse os dous o salón. De súpeto, xa era hora de comer, e baixarón a cociña. O neno e a nai poñense na mesa coa comida, e comezan a comer. Cando rematan collen o biscoito e o proban. A nai dalle un bocado e o nota salado e preguntalle o fillo. O neno dílle que un pouco si, que esta salado. A nai agora preguntalle senón cambiaría os botes do azucre máis da sal. O neno quédase pensando, e contestalle que non. ( Pero en realidade o que estaba pensando o neno, era que no día anterior cambiará a pegata do nome do azucre e o sal. Para gastarlle unha broma o irmá maior. Pero non se acordou de volvelo a cambiar)
Corrían as catro da mañá, meus pais quedaron de recollernos a min e a uns amigos na entrada da igrexa. Os meus amigos quedaran a despedirse do resto da banda, mentres eu xa comezara a camiñar cara a zona acordada. Mentres ía camiñando topeime con dous homes duns 30 anos, voltáronse e fitáronme sentinme ameazada pero seguín camiñando. Cando cheguei máis ou menos a onde estaban eles faláronme, dixéronme cousas que non quero lembrar. Nese momento ignoreinos e seguín camiñando. Mentres camiñaba, chamei aos meus amigos, pero ningún me collía o teléfono.
Cando cheguei ao lugar acordado cos meus pais, parou un coche. Baixaron a ventá, eran eles, comezáronme a falar, pero eu estaba tan asustada que non podía falar. Con bágoas nos ollos mirei o teléfono, estábanme chamando, non fun capaz de coller. Ao lonxe escoitei a alguén que me gritaba pero eu estaba atónita, entrara nunha burbulla da que non podía saír. E de supeto chegaron meus pais.
No transcurso dunha noite, simplemente en cuestión de horas, foi capaz de sentir o que ao longo dos anos ela contemplaba a través do cristal da súa habitación, nas noites frías de inverno en compaña dunha taza de té quente e nas longas noites estivais cun refresco ben frío. Alá, inmerso nos seus propios pensamentos, moi lonxe de onde realmente se atopaba. Voando libre cara o lugar no que vivía preso e do que xa nunca máis regresara dende aquel día. Chegara a hora de reunirse co seu gran amor, despois de tantos anos. Por fin volvía ao seu fogar. Soubo que a vida, pouco a pouco o estaba abandonando. E así, sen máis, exhalou o seu derradeiro suspiro e marchou cara ao mundo ao que sempre pertencera.
A Caixa Estaba alí, xusto onde a deixara anos atrás, cuberta de pó polo paso dos anos. Era o momento de abrila e deixar que todos os recordos volverán cobrán vida. Algo que evitara a toda costa ata agora. Pero tiña que facelo, era imprescindible. E así recordou, porqué a olvidara. Alí estaban os recordordos daquela rapaza que un día se convertiu en muller. A vida pasa pero os recordos permanecen, bós ou malos, fannos ser o que hoxe en día somos.
Era 14 de agosto, os meus amigos e mais eu íamos cara o embarcadoiro, onde Anxo, tiña un pequeno barco. Sempre o collíamos e o levabamos onde ninguén puidera vernos. Ao chegar ao lugar previsto saltamos todos a auga, así é como esquecíamos todos os nosos problemas. A primeira que saltou fun eu, somerxinme entre as cristalinas augas e pareceume escoitar a voz de alguén, creo que era a miña nai pero non lle din importancia. Detrás de min saltaron os demais, estivemos durante unha hora falando, saltando a auga e bebendo. Todo pareceu torcerse cando unha tormenta comezou a sacudir o barco, Anxo intentaba chegar a costa pero non o conseguía. Estabamos moi asustados, as olas eran inmensas e en cuestións de segundos o barco quedou boca abaixo. Todo volveuse negro, non podiamos escapar e as olas seguían batendo con forza. Escoitei de novo esa voz, pero agora parecía o meu pai, intentaba seguila pero pouco a pouco o aire esfumabase. Cerrei os ollos e sentín como chegaba ao fondo. Entón despertei, estaba no hospital rodeado polos meus amigos e polos meus pais. De súpeto recordeino todo, o accidente de moto, a ambulancia... Estivera en coma.
Despertei aparvado, era un deses momentos nos que non sabes moi ben onde estas, que día é, se e de día, de noite, se xa é pola tarde... Tardei en reaccionar, pero pouco a pouco volvín a realidade, espabilei e decateime de que xa era pola tarde e de que quedara durmido no sofá. Enton pensei que menos mal que non tiña nada que facer, porque se non íame ir clara. Levanteime do sofá e lavei a cara para espabilar, despois de todo, durmira un monte de horas. Abrín a ventana do salón para que me dera un pouco o sol e que entrara aire fresco dentro da casa, entón foi ahí cando de supeto despertei de todo. Todo o do meu redor, era novo para mín, non sabía onde me atopaba, todo dera a volta, os animais eran persoas e as persoas eran as súas mascotas, non sabía o que pasaba.
No habitáculo o vagalume da unha suave luz, suficiente para perturbar o monstro mentres durme. Decátase, erguese e diríxese cara a luz. O vagalume asustado entra en pánico e estando o monstro cada vez máis preto de el, apágase e queda calado. O monstro confuso queda a ollar cara a escuridade e despois dun tempo decide non darlle importancia e diríxese cara a cama de volta. A luz de Alicia fundirase, máis ela creía que sabía que lle pasara.
Como cambiaría a vida
ResponderEliminarQueremos alquilo que non temos, aínda sabendo que non o podemos ter.
Choramos polos "amores" que sabemos que non merecen as nosas bágoas.
Finximos preocuparnos cando sabemos que só nos importamos nós.
Decidimos polos demais cando sabemos que non é o xusto.
Poñemos o noso granito de arena só cando a cosa se pon peliaguda.Pero nunca cando as circunstancias son extremas pero non recaen sobre nós.
Todo irá a mellor,cando cambiemos a forma de ver a vida e non esperemos ao último momento para facer as cousas.
Ano 2050. O campo verde, o Sol brilaba no ceo como nunca antes, pero… Facía frío?, había un pequeno lago con pequenos peixes de cores e patos, escoitaba voces de persoas?, herba mollada, pero porqué a sentía dura debaixo dos meus pes?, numerosas flores decoraban o campo en tons brancos, amarelos e morados, olor a ferro? Sentín un golpe, de súpeto todo era negro, estaba nunha sala rodeada de xente, que é isto? Mirei cara as miñas mans, tiña unhas gafas de realidade virtual, nese momento recordei cando era nena, extranaba esa sensación; agora o campo no que pasaba tan bos momentos só eran bloques de ferro. Fixen unha mueca, foi todo unha ilusión.
ResponderEliminarQue pasaría se un día espertas nun mundo paralelo ao teu, pero só estás ti...
ResponderEliminarNese momento é cando empezas a valorar os pequenos detalles, non digo uns zapatos de marca que che custaron unha barbaridade, senón ese bico ou abrazo dunha persoa querida. Deixarías de chorar por esas “amigas” que non eran amigas, ou ese mozo que te deixou por outra que estaba “mellor” fisicamente. Ahí é cando empezas a valorarte e quererte. O que ti pensas que non tes do corpo o teñes de cabeza, cousa que outras carecen...
Eses complexos desaparecen, xa que non tes con quen compararte, deixas de mirar a vida e corpos que ves en redes sociais, xa que todo é mentira. E empezas a sorrir, un sorriso de verdade, non os que puñas para esconder o que realmente sentías... E ahí é cando comezas a vivir.
Noite de verán. Todo é posible cando tes 17 anos, o sangue corre facilmente polas túas veas e non ves o perigo por ningures.
ResponderEliminarOs meus amigos e mais eu encontrabámonos na praia. Pasabamos moitas noites alí, despois de estar ata tarde quedabamos todos a durmir nunha casa abandonada preto da praia Das Rochas. Eramos catro no noso grupo, tres rapaces máis eu, aínda que ás veces eramos algúns máis. A min entantabame estar con eles xa que estaba namorada do meu mellor amigo.
Os meses de verán pasaron moi rápido, pero este ano aínda máis, o noso grupo foise facendo máis grande. Todos foron emparellándose ata chegar a el. Cada vez estabamos máis unidos, pouco a pouco namorámonos.
A nosa ledicia durou pouco, xa que dúas semanas despois de comezar o curso, tivemos un fatal accidente de moto.Cando espertei no hospital, ao pé da miña cama estaba el, cun sorriso coma sempre, sen case un rabuño. Aínda naquel estado o seu sorriso semellaba o máis fermoso do mundo. Díxome que me darían a alta médica ao día seguinte e que estaría alí, esperándome, cando iso acontecese. Devolvinlle o sorriso e quedei durmida de novo, desexando que chegase o momento. Ao día seguinte efectivamente recibín a alta hospitalaria, mais Chris non estaba alí. Non estaba esperándome. Souben entón que algo ía mal. O doutor informoume de que Chris morrera o mesmo día do accidente. Pensei que non podía ser, estivera ao meu carón facía unhas horas. Porén, o doutor levaba razón.
Atopábase no cuarto de baño, coa música a todo volumen bailando diante do espello como nunha festa. Dixéralle a súa nai que ía ducharse. Mentres ela bailaba, a bañeira acendia enchéndose de auga. Cando xa case desbordaba colleu o xabón e botouno pola auga.
ResponderEliminarTiña o secador preparado para cando saira da auga, secar o pelo o máis rápido posible. A nena non se decatou de que o artiluxio estaba moi preto de caer a auga e que estaba prendido. Meteuse na bañeira, colleu o seu móvil e relaxouse.
A sua nai atopóuna cincuenta minutos despois sen vida.
Sara Ayuso
Unha mañá, un neno levantase da cama e vai atá a cociña. Cando chegá dí bos días a nai, que estaba cociñando un biscoito. O neno se queda plasmado, e dille a nai, que quere cociñar con ela. Pero a nai primeiro mandalle almorzar e despois que xa axudá. Entón o neno sentase na mesa e ponse a almorzar.
ResponderEliminarO neno remata de almorzar e preguntalle a nai que pode cociñar. Pero a nai dille que xa rematou, e vanse os dous o salón. De súpeto, xa era hora de comer, e baixarón a cociña. O neno e a nai poñense na mesa coa comida, e comezan a comer. Cando rematan collen o biscoito e o proban. A nai dalle un bocado e o nota salado e preguntalle o fillo. O neno dílle que un pouco si, que esta salado.
A nai agora preguntalle senón cambiaría os botes do azucre máis da sal.
O neno quédase pensando, e contestalle que non.
( Pero en realidade o que estaba pensando o neno, era que no día anterior cambiará a pegata do nome do azucre e o sal. Para gastarlle unha broma o irmá maior. Pero non se acordou de volvelo a cambiar)
Corrían as catro da mañá, meus pais quedaron de recollernos a min e a uns amigos na entrada da igrexa. Os meus amigos quedaran a despedirse do resto da banda, mentres eu xa comezara a camiñar cara a zona acordada.
ResponderEliminarMentres ía camiñando topeime con dous homes duns 30 anos, voltáronse e fitáronme sentinme ameazada pero seguín camiñando. Cando cheguei máis ou menos a onde estaban eles faláronme, dixéronme cousas que non quero lembrar. Nese momento ignoreinos e seguín camiñando. Mentres camiñaba, chamei aos meus amigos, pero ningún me collía o teléfono.
Cando cheguei ao lugar acordado cos meus pais, parou un coche. Baixaron a ventá, eran eles, comezáronme a falar, pero eu estaba tan asustada que non podía falar. Con bágoas nos ollos mirei o teléfono, estábanme chamando, non fun capaz de coller. Ao lonxe escoitei a alguén que me gritaba pero eu estaba atónita, entrara nunha burbulla da que non podía saír. E de supeto chegaron meus pais.
Pepito
No transcurso dunha noite, simplemente en cuestión de horas, foi capaz de sentir o que ao longo dos anos ela contemplaba a través do cristal da súa habitación, nas noites frías de inverno en compaña dunha taza de té quente e nas longas noites estivais cun refresco ben frío. Alá, inmerso nos seus propios pensamentos, moi lonxe de onde realmente se atopaba. Voando libre cara o lugar no que vivía preso e do que xa nunca máis regresara dende aquel día.
ResponderEliminarChegara a hora de reunirse co seu gran amor, despois de tantos anos. Por fin volvía ao seu fogar.
Soubo que a vida, pouco a pouco o estaba abandonando.
E así, sen máis, exhalou o seu derradeiro suspiro e marchou cara ao mundo ao que sempre pertencera.
A Caixa
ResponderEliminarEstaba alí, xusto onde a deixara anos atrás, cuberta de pó polo paso dos anos. Era o momento de abrila e deixar que todos os recordos volverán cobrán vida. Algo que evitara a toda costa ata agora. Pero tiña que facelo, era imprescindible. E así recordou, porqué a olvidara. Alí estaban os recordordos daquela rapaza que un día se convertiu en muller. A vida pasa pero os recordos permanecen, bós ou malos, fannos ser o que hoxe en día somos.
Blanca.
Era 14 de agosto, os meus amigos e mais eu íamos cara o embarcadoiro, onde Anxo, tiña un pequeno barco. Sempre o collíamos e o levabamos onde ninguén puidera vernos. Ao chegar ao lugar previsto saltamos todos a auga, así é como esquecíamos todos os nosos problemas. A primeira que saltou fun eu, somerxinme entre as cristalinas augas e pareceume escoitar a voz de alguén, creo que era a miña nai pero non lle din importancia. Detrás de min saltaron os demais, estivemos durante unha hora falando, saltando a auga e bebendo. Todo pareceu torcerse cando unha tormenta comezou a sacudir o barco, Anxo intentaba chegar a costa pero non o conseguía. Estabamos moi asustados, as olas eran inmensas e en cuestións de segundos o barco quedou boca abaixo. Todo volveuse negro, non podiamos escapar e as olas seguían batendo con forza. Escoitei de novo esa voz, pero agora parecía o meu pai, intentaba seguila pero pouco a pouco o aire esfumabase. Cerrei os ollos e sentín como chegaba ao fondo. Entón despertei, estaba no hospital rodeado polos meus amigos e polos meus pais. De súpeto recordeino todo, o accidente de moto, a ambulancia... Estivera en coma.
ResponderEliminarCousas novas:
ResponderEliminarDespertei aparvado, era un deses momentos nos que non sabes moi ben onde estas, que día é, se e de día, de noite, se xa é pola tarde... Tardei en reaccionar, pero pouco a pouco volvín a realidade, espabilei e decateime de que xa era pola tarde e de que quedara durmido no sofá. Enton pensei que menos mal que non tiña nada que facer, porque se non íame ir clara. Levanteime do sofá e lavei a cara para espabilar, despois de todo, durmira un monte de horas. Abrín a ventana do salón para que me dera un pouco o sol e que entrara aire fresco dentro da casa, entón foi ahí cando de supeto despertei de todo. Todo o do meu redor, era novo para mín, non sabía onde me atopaba, todo dera a volta, os animais eran persoas e as persoas eran as súas mascotas, non sabía o que pasaba.
Jerikó Figueiras Alfonso 4·B
No habitáculo o vagalume da unha suave luz, suficiente para perturbar o monstro mentres durme. Decátase, erguese e diríxese cara a luz. O vagalume asustado entra en pánico e estando o monstro cada vez máis preto de el, apágase e queda calado. O monstro confuso queda a ollar cara a escuridade e despois dun tempo decide non darlle importancia e diríxese cara a cama de volta.
ResponderEliminarA luz de Alicia fundirase, máis ela creía que sabía que lle pasara.
NLE
Helena decidira que ata aí chegara. Estaba farta. Deixara a casa o máis sucia que puidera. El enfurecería, mais non a volvería ver.
ResponderEliminarAmedrentada e co corpo temblando, Helena subiu correndo para limpalo todo e ter a cea lista antes de que el chegara.